… is een mooi verjaardagscadeau dat Champagne Charlie zichzelf en zijn fans na drie decennia schenkt’

‘Champagne Charlie’ is de naam van een music hall song van muzikant Alfred Lee en tekstdichter George Leybourne. Die song ging in première in Leeds in 1866 en werd al snel heel populair, zodat Leybourne er zelf de nickname ‘Champagne Charlie’ aan overhield. De verdere geschiedenis is lang en complex, maar het is blues man Blind Blake die er in 1932 een heel andere versie van maakte en die kennen de meesten onder ons dankzij Leon Redbone, die zijn uitvoering op die van Blind Blake baseerde. Het werd het titelnummer van zijn derde LP uit 1978. Er zijn nog connotaties verbonden aan de naam, maar we durven ervan uitgaan dat de Nederlandse roots/string band Champagne Charlie hieraan dacht bij de oprichting.

Dertig jaar bestaan ze, tien cd’s brachten ze uit. Voor die cd’s putte het sextet uit de grote vijver van de americana, liederen van doorgaans een hogere leeftijd, folk, blues, jazz en wat daarmee te maken heeft. Titels als ‘America Through The Eyes Of Woody’ (Woody Guthrie uiteraard) liegen er niet om. Een aantal daarvan zijn inderdaad thematisch, bij voorbeeld ‘Waitin’ On Roosevelt’ dat zich concentreerde op songs uit de periode waarin Franklin Delano Roosevelt, alias FDR, Amerikaans president was (van 1933 tot aan zijn dood in het begin van zijn vierde ambtstermijn in1945), niet alleen omdat FDR zo’n indrukwekkende staatsman was, van het soort dat ze in de States duidelijk niet meer maken, of omdat hij in die periode (in)direct grote invloed had op de muziek, maar ook omwille van zijn Nederlandse roots in een heel ver verleden, van in de tijd van de ‘Mayflower’, iets wat ze in Oud-Vossemeer en Middelburg niet vergeten zijn (er wonen nog nazaten) Er was ook altijd nieuw, eigen werk dat vakkundig inhaakt op de inspiratiebronnen.

Als we dat goed hebben, stond de wieg van Champagne Charlie in de Razzmatazz Jazzclub in Oost-Souburg en dat is een dorp binnen de gemeente Vlissingen in de provincie Zeeland. De eretitel ‘Ambassadeur van de Amerikaanse blues- en rootsmuziek’ hebben ze dus niet gestolen. Daar staat ook de live-reputatie garant voor: ze traden en treden op vóór en samen met heel wat grote namen. We besparen u de lijst, maar geven graag mee dat ze ook al op het North Sea Jazz Festival stonden, niet enkel voor een Nederlandse band een bekroning. Naar aanleiding van de verjaardag bracht CC ‘Sixpack’ uit, naar we vermoeden een verwijzing naar de zes door de wol geverfde leden: Theo De Koning (gitaren; zang), Geert de Heer (lap steel, dobro, mandoline…), Sjef Hermans (zang; akoestische gitaar en banjo), Gait Klein Kromhof (harmonica’s; backings), Peer Bout (akoestische en elektrische bas; contrabas) en Peter Lenselink(slagwerk, wahboard; backings)

‘Sixpack’ omvat twaalf songs: twee originelen van Sjef Hermans, werk van bekende blues- en gospelmuzikanten en vijf songs gepend door een zekere PD. Daar bedoelt men natuurlijk ‘public domain’ mee, liedjes waar de schrijver(s) niet bekend van zijn en die dan maar ‘traditional’ geworden zijn. Alles bij mekaar is dat bijna 45 minuten duimen en vingers aflikken van het rootsplezier, vanaf het aanstekelijke ‘Cakewalk Into The Town’ van Taj Mahal tot Hermans’ ‘On The Road Again’. Nee, het is niet de Canned Heat song, maar een fiere programmaverklaring van de band: wie CC niet kent, verneemt op iets meer dan drie minuten eigenlijk alles wat je moet weten. ‘Can’t Be Satisfied’ van Muddy Waters, ‘Streets Of Laredo’ van PD en ‘Irene Goodnight’ van Leadbelly zijn de rootsfan allicht (zeer) vertrouwd. Het mag dan geen originele keuze lijken, de heren komen er goed mee weg. Daar draagt iedereen gelijkelijk toe bij, natuurlijk, maar de band heeft wel sterke troeven met de zang van Sjef Hermans en de harpen van Gait Klein Kromhof (diens solo-cd ‘Gait’ toont de hele scala van zijn talent)

Er staat op ‘Sixpack’ ook een song met een uitgesproken sociale dimensie, ‘Alabama Bus’ van Brother Will Hairston (1919-1988), predikant in Detroit, Michigan, gospelzanger en schrijver van protestsongs. Op een wat vreemde wijze kwam hij aan zijn bijnaam ‘The Hurricane Of The Motor City’. Zijn sociaal geëngageerde songs zorgden mee voor de bewustwording van de zwarte bevolking in de fifties en sixties, in de cruciale dagen dus van de Civil Rights Movement. De song verwijst naar de Montgomery Bus Boycott (december 1955 tot december 1956), n.a.v. de aanhouding van Rosa Parks die weigerde haar zitje aan een blanke af te staan. Ze was niet de eerste om dat te doen, maar haar actie had wel de grootste gevolgen: het resultaat was immers dat deze segregatie in Alabama als ongrondwettelijk werd veroordeeld door de United States Supreme Court. Er is veel variatie te vinden op ‘Sixpack’, met het lichtvoetige ‘Honey Bee’ van Taj Mahal en de traditionals ‘Deep River’, ‘Deeper In The Well’, ‘Little Black Train’ en ‘Pick A Bale Of Cotton/Silvy’. Het enige echte rustpunt is moody mijmering ‘Mountain Man’ van Hermans, waar Kromhof bakken weemoed door blaast. Mooie interventies van de Heer ook.

‘Sixpack’ is een mooi verjaardagscadeau dat Champagne Charlie zichzelf en zijn fans na drie decennia schenkt. Maar wat ons betreft mogen nog veel meer rootsfans hier de strik van af doen en genieten van drie kwartier eerlijke muziek. Het moet niet altijd taart zijn!

Antoine Légat.